Epiphone Zakk Wylde ZV Custom

 

 

Do tej pory Zakk Wylde używał najczęściej gitar w kształcie klasycznego Les Paula i trochę bardziej drapieżnego Flying V. Najnowsza gitara sygnowana jego nazwiskiem jest...hybrydą. W pierwszym momencie jej kształt wydaje się po prostu dziwaczny, jednak po chwili przychodzi oświecenie - przecież to jest połowa SG i połowa Flying V! Czyli, niby nic nowego, a jednak mamy do czynienia ze świeżutkim potworkiem.

 

Do wyboru są dwa rodzaje malowania - wersja czarna i tzw. bullseye, czyli biało-czarne kręgi, znane już z poprzednich modeli Zakka. Gitara przybyła do naszego studia w firmowym futerale, który robi wrażenie. Duża, prostokątna skrzynka wyposażona jest w łańcuch zamiast uchwytu i pokryta trupio-wężo-alkoholowymi malunkami. Budzi respekt.

 

 

Otwieram futerał i sięgam po gitarę. Testowana gitara była wersją bullseye. Zastanowiło mnie specyficzne czarne "przydymienie" na krawędziach czarno-białych kręgów; po chwili poszukiwań znalazłem to czego szukałem - kręgi są po prostu naklejoną i polakierowaną folią, a przydymienie ma przykryć widoczne krawędzie. W porządku, taki już urok tej gitary.

 

 

Zakk Wylde preferuje naturalne, jasne gryfy o satynowym wykończeniu. Są one bardzo gładkie w dotyku. Progi nabite są równo. Dzięki bindingowi nie ma mowy o ostrych krawędziach. Siodełko jest dobrze wypiłowane co umożliwia komfortowe obniżenie strun. Mostek to klasyczny tune-o-matic, jednak struny przewleczone są przez korpus.

 

Układ elektryczny to pasywne przetworniki EMG z serii HZ. Układ elektryczny obejmuje trójpozycyjny przełącznik, dwa potencjometry Volume i jeden wspólny regulator Tone. Całość układu zamontowana jest schludnie i czysto, a luty są mocne.

 

 

Gitara "na sucho", bez wzmacniacza ma dość wyrównany dźwięk i jest raczej głośna. Pewnym zaskoczeniem jest gryf - znając wyścigowe zacięcie Zakka można by się spodziewać płaskiego, sportowego profilu. Wprawdzie fabryka określa profil gryfu ZV Custom jako slim taper, to jednak jest to kawał wygodnego i świetnie wyprofilowanego drewna.

 

Po podłączeniu do wzmacniacza od razu wybrałem kanał przesterowany. W końcu znakiem firmowym Wylde'a są mięsiste riffy, nafaszerowane sztucznymi flażoletami. I dokładnie taki dźwięk dostajemy. Gitara gra trochę wyżej niż les paul, ale ma wystarczająco dużo dołu żeby odnaleźć się w ciężkim graniu. Trochę zaskoczyło mnie umiejscowienie przełącznika przystawek, który znalazł się pod moim prawym ramieniem. Cały czas o niego zahaczałem i powodowałem zmianę położenia. Sprawę wyjaśnił rzut oka na koncertowe zdjęcia Zakka. Obniżyłem maksymalnie instrument, przechyliłem go prawie do pionu i ...bingo! Teraz wszystko pasuje - przełącznik jest pod ręką. Przetworniki EMG mają dość wysoki poziom, ale dobrze reagują na zmianę dynamiki gry. Przetwornik przy gryfie jest wyraźnie głośniejszy - można to wykorzystać przy graniu partii solowych. Klucze Grover dobrze trzymają strój, a cały instrument długo wybrzmiewa i pozwala na kontrolowane sprzężenia.

 

 

 

+ rozsądna cena za sygnowany instrument

+ praktyczny i efektowny futerał

+ rasowy, rockowy dźwięk i wygląd

- specyficzna wygoda instrumentu