Wehikuł Czasu to byłby cud... czyli test VOX TIME MACHINE

Piotr Borowik 12 lutego 2010, 09:51

VOX Time Machine699 PLN

Opis Gdzie kupić

Szeroki wachlarz brzmień delay'a
Rewelacyjne brzmienie
Fenomenalna funkcjonalność i wygoda
Przełożenie cena / jakość
Solidna konstrukcja i klarowny design

VOX Time Machine

Minęło już trochę czasu od kiedy VOX Time Machine odwiedził pętlę efektów mojego Marshauk'a. Miło wspominam jego użytkowanie i niniejszym testem postaram się i Ciebie drogi czytelniku zachęcić co najmniej do podpięcia i ogrania tej kosteczki, a może i w efekcie jej zakupu.

Czego można spodziewać się po Delay'u? Co to znaczy dobry Delay? Mono czy stereo? Cyfra czy analog, co lepsze? A może najważniejsze, żeby szybko dało się go zastąpić jak się roz...psuje? Kryteria można mnożyć i mnożyć, a dla mnie odpowiedź prosta: użyteczność. Realne sytuacje w jakich wykorzystujemy delay najczęściej wiążą się z ćwiczeniami, próbą i ze sceną. W studiu efekty przestrzenne dodawane są przecież na końcu. Rozpatrzmy więc Time Machine VOX’a jako narzędzie do pracy.

Budowa

Wygląd oryginalny, tak jak pozostałe kostki duetu VOX & Satriani. Solidna metalowa obudowa w kolorze zielonym z kremowymi chickenknobs'ami nadaje swoiście vintage'owego klimatu. Trochę szkoda by było gdyby się zniszczył. Pojedyncze wejście i dwa wyjścia: kolorowane efektem i suche- w razie gdybyśmy chcieli użyć go w konfiguracji stereo.

Pokrętła to:

Level – poziom nasycenia efektu,
D. Range – możliwość pracy w czterech zakresach 125ms, 250ms, 500ms i 1000ms,
Time – dokładna regulacja czasu odbicia,
Feedback – ilość odbić.

Efekt posiada przełącznik Hi-Fi/Lo-Fi- włączający filtr niskiej jakości sygnału oraz dwa switche:

On – uruchamiający efekt ;)
Tap z możliwością przełączenia pomiędzy trybami Vintage i Modern – wisienka na torcie.

Od spodu łatwy dostęp do wymiany baterii 9V i alternatywna możliwość zasilania zasilaczem.

Na razie przejrzyście i wzorowo.

Brzmienie

Chciałoby się powiedzieć, że delay ma tylko powtarzać ładnie co zagramy i już. Time Machine to o wiele więcej. Spodobał mi się pomysł modulowania odbić, ze względu na miły dla ucha efekt przestrzenności i brak zamulania. Przy odpowiednich ustawieniach miło siedzi w miksie nie kłócąc się z resztą instrumentów. Połączenie filtra Lo-Fi z trybem Vintage z początku wydawało się niczym szczególnym nie wyróżniać – ot delikatnie zmodulowany dźwięk; jaki mogłoby to mieć wpływ?! Już po przegraniu numeru z zespołem pojawiło się nowe uczucie ciepłego soundu zabarwionego delayem, bez zniekształcania oryginalnego sygnału. W końcu jednak ważne jest jakie dźwięki gramy i im mniej katatonii tym lepiej. Z tą kosteczką kontrolowanie własnego brzmienia okazało się nie tylko łatwe ale i przyjemne.

Równocześnie miałem możliwość używania droższych kostek tego samego typu i porównanie wypadło zdecydowanie na korzyść Time Machinie. Modulacje odbić i tap tempo w jednej kostce ciężko przebić. Nie spodziewałem się jak dużą rolę może mieć dobry delay w kreowaniu brzmienia. Niby subtelna różnica, ale to właśnie te małe detale wpływają na jakość naszego występu i przyjemność ze słuchania naszej muzyki.

Funkcjonalność

Znowu użyteczność i uniwersalność na pierwszym miejscu. Wiadomo, inne ustawienie delay'a do solo a inne do gry rytmicznej, raz ćwierćnuty, raz triole, raz ósemki a i czasem z kropką. Dwa pokrętła skrajnie umieszczone na górze Time Machine (Level i Feedback) faktycznie bez schylania można ustawić krawędzią podeszwy zmieniając parametry efektu.

Tap tempo po raz kolejny; od kiedy spróbowałem żyć bez niego nie mogę. Delay niecyfrowy, więc presetów brak. Co począć gdy każdy numer w innym tempie? Dwa puknięcia stopą w switch i już jesteśmy w domu. Rewelacyjne rozwiązanie typu: „jak można było bez tego żyć?”. Przetestowałem na próbach i na koncertach- rewelacja.

Optymalna odległość potencjometrów od switch’y, bez ryzyka przypadkowego szturchnięcia tych drugich. Należy tylko pamiętać który switch do czego.

Hi-Fi/Lo-Fi oraz Modern/Vintage

Lo-Fi w połączeniu z trybem Vintage zostało moim ulubionym ustawieniem. Grając w rockowym trio (gary-bas-gitra) ważną rzeczą jest kontrolowanie brzmienia aby uzyskać efekt gęstości dźwięków, które jednocześnie będą czytelne dla odbiorcy. Dawno już z mody wyszło podejście, że po włączeniu delaya można grać cokolwiek i będzie fajnie. Liczy się przecież treść- forma na drugim planie.

Hi-Fi – ustawienie całkiem przezroczyste,
odbijające dźwięk w najczystszej formie i najwyższej jakości.
Lo-fi – modulacja odbicia wykorzystująca jednocześnie
dwa algorytmy filtru dolno i górno-przepustowego dostrojona
do Satch’owych specyfikacji

Modern – kolejne klarowne ustawienie bez modyfikacji sygnału
Vintage – brzmienie symulujące stare delay’e analogowe(!),
dodaje brzmieniu ciepłego mniej chemicznego charakteru
z całym naśladownictwem taśmy wliczając delikatny distortion
i efekt lekkiego ćwierkania

Podsumowanie

Faktycznie wszystko na swoim miejscu, a nawet więcej niż do tej pory oczekiwałem po kostkowych delay'ach. Dwa switche i cztery potencjometry z czego ja używałem tylko dwóch skrajnych. W dodatku tylko butem(!). Nie trzeba się schylać w zasadzie w ogóle.

Dużo lepiej niż kultowy DD3! Filtr Lo-Fi i tryb Vintage a do tego tap tempo w jednym małym Delay'u. Uwiódł mnie nawet bardziej niż Big Bad Wah. Niedrogi i baaardzo funkcjonalny. Żałuję do tej pory, że musiałem go oddać, gdyż mając na uwadze brzmienie, cenę i użyteczność szczerze stwierdzam, że to najlepszy wybór z dostępnych na rynku.

::ZOBACZ TEST VOX BIG BAD WAH::

::ZOBACZ TEST VOX SATCHURATOR::

Specyfikacja techniczna VOX Time Machine:

Kontrolki: Level, Delay Range, Time, Feedback, switch ON,
Tap-Tempo & switch Modern/Vintage, Hi-Fi/Lo-Fi switch
Wejścia/wyjścia: Input, Output, Dry Out
Maksymalny czas opóźnienia: 5800ms via Tap-Tempo
i 1000ms via potencjometr Delay
Impedancja wejściowa: 1Mohm
Impedancja wyjściowa: 1k-ohm
Zasilanie: bateria alkaliczna 9V lub zasilacz
Pobór prądu: 60mA
Wymiary: 143(W) x 121(D) x 58(H) mm
Waga: 600g (bez baterii)