TEST monitorów referencyjnych M-Audio BX 8 D2

Wszystko się może wysypać i nie ma takiej rzeczy, której nie pożyczymy, nie załatwimy w sytuacji podbramkowej. W sytuacji gdy wysypie się nasz komputer z kluczowymi plikami - leżymy. To samo tyczy się monitorów – gdy jesteśmy zmuszeni nagle pracować na innych głośnikach niż te do których przywykliśmy i dobrze je znamy – mrozi nam krew w żyłach i w wyobraźni też leżymy. 

 

 

 

Pierwsze co rzuca się w oczy to duże pudło utrzymane w typowym AVID-owskim designie. Oba monitory znajdują się w jednym kartonie, co jest bardzo rozsądnym pomysłem zważywszy, że wielu ludzi przerobiło historie w stylu jeden monitor przyjechał jednym kurierem, a drugi w osobnym kartonie po tygodniu (szukanie paczki na magazynie przez pół działu obsługi klienta - w cenie). Monitory są porządnie zabezpieczone otokami ze styropianu, zapakowane w folie. W opakowaniu oprócz monitorów znajdziemy instrukcję obsługi oraz 2 kable zasilające.

 

 

Monitory BX8 D2 są delikatnie zliftingowaną i poprawioną serią BX 8a, która już jakiś czas funkcjonowała na rynku jako M-Audio, jeszcze przed przejęciem przez AVIDa. Pierwsze pozytywne wrażenie po rozpakowaniu pudełka daje naprawdę fajny i profesjonalny wygląd monitorów. Wykonane są bardzo estetycznie, całe w eleganckiej czerni, ważą ile trzeba, ich wygląd powoduje że od razu je „polubiamy” i kładziemy na półkę. Monitory wykonano z płyt MDF pokrytych okleiną winylową. Nie powinny się więc zbytnio rysować przy codziennym, w miarę ostrożnym użytkowaniu. Monitory są standardowymi aktywnymi konstrukcjami, z 8’ calowym kevlarowym wooferem oraz z 1’ calową jedwabną kopułką. Ich moc nominalna to 130 W, co w zupełności wystarcza aby je posadzić nie tylko w bliskim, ale i średnim polu. Na przednim panelu znajdziemy jeszcze niebieską diodę sygnalizującą, że monitor jest włączony. I tutaj następny plusik – dioda jest mała i absolutnie nie przeszkadza. W moich E-mu PM 5 które miałem kiedyś niebieska dioda tak waliła po oczach, że czasami musiałem ją czymś zaklejać aby mnie nie rozpraszała. Na tylnym panelu znajdziemy standardowo gniazdo XLR, TRS /Jack, włącznik, przełącznik napięcia 110/220 V, co uważam za duże udogodnienie, ponieważ w razie zakupu sprzętu w USA już nie będziemy musieli bawić się z ciężkim i nieporęcznym transformatorem napięcia.

 

Na tylnym panelu znajduje się również pokrętło regulacji wzmocnienia. Niestety nie jest to pokrętło skokowe, więc musimy dość precyzyjnie ustawić poziom w obu monitorach w odniesieniu do skali oraz po prostu na słuch. Pokrętło jednak stawia na tyle mocny „opór”, że nie powinno zmieniać swoich ustawień w czasie delikatnych ruchów lub w czasie ostrożnego przemieszczania monitorów. Dość poważnym mankamentem monitorów jest brak jakiejkolwiek korekcji barwy. Nie możemy więc ich dostosować do warunków akustycznych pomieszczenia lub pod indywidualne preferencje.

 

 

W swojej tak zwanej karierze przerobiłem już sporo odsłuchów. Adamy A-7, Geneleci 1030, APS Aeon, E-MU PM 5, Yamahy HS 80, pasywne Tannoy M1. Na każdym z nich miałem możliwość bądź konieczność popracować przez jakiś czas, wszystkie z nich miały swój specyficzny charakter, którego odbiór jest kwestią bardzo subiektywną i który ciężko jednoznacznie i obiektywnie osądzić.

 

Po pierwsze, brzmienie M-Audio określiłbym jako naturalne. Monitory nie posiadają przejaskrawionych skrajów pasma, co jest dość częste w nowych i nieraz wysoko ocenianych konstrukcjach. Swego rodzaju konturowość brzmienia robi mocne wrażenie podczas pierwszego odsłuchu, niestety zdecydowanie gorsze, gdy odsłuchujemy materiał na innych głośnikach. Tutaj translacja brzmienia na inne głośniki jest naprawdę zadowalająca, powiedziałbym wręcz, że większa niż niejednej konstrukcji z wyższej półki cenowej. Najniższe pasmo jest obecne już od dość niskiego poziomu głośności. Woofer o średnicy 8’ generuje niski i naprawdę sprężysty bas. Wylot bass-reflexu znajduje się z tyłu, toteż musimy pamiętać o zachowaniu odpowiedniej odległości od ściany, aby bas się nie rozmywał i nie dudnił. Środkowe pasmo zaś reprodukowane jest na tyle rzetelnie, że proporcje wokalu czy reverbu ustawia się szybko i nie występuje zjawisko niespodzianki w postaci "przepogłosowanych" ścieżek – to duży plus. Na uwagę zasługuje też bardzo precyzyjna stereofonia – Naprawdę przestrzenne nagrania wręcz otulają nas, wychodząc z głośników i lecąc dookoła nas.

 

Oprócz tych niewątpliwych plusów istnieją również minusy. Pierwszym i chyba najważniejszym, jest tendencja do zniekształcania dźwięku przy naprawdę głośnym odsłuchu. Miałem wrażenie, że drivery wysokotonowe nie radzą sobie z mocą, którą dostają. Nie za często i nie zbyt długo używa się odsłuchów z taką głośnością, niemniej jednak fakt ten trzeba odnotować. Drugim istotnym minusem, jest wspomniany wcześniej brak jakiejkolwiek korekcji barwy, co może przeszkadzać osobom posiadającym złą akustykę pomieszczenia.