TEST: Washburn RX122B

RX122B - oznaczenie testowanej gitary w pierwszej chwili skojarzyłem z całkiem udaną, produkowaną w latach 90-tych serią Ibanezów RX i RG. Wtedy to stawiałem swoje pierwsze kroki w gitarowym świecie.

Dla młodego uczniaka taki Ibanez nie był może szczytem marzeń, ale stał w sklepie na półce, na którą niełatwo było jednak sięgnąć. Otoczeni Jolanami i Kosmosami, sięgając po nagle dostępne zachodnie instrumenty przenosiliśmy się w inny świat. Waham się ze stwierdzeniem, czy to skojarzenie jest trafne. Washburn i Ibanez to firmy z innych kontynentów, z własnymi historiami, z tradycjami, ale modele gitary dość podobne. Może coś w tym jest?

 

 

To nie pierwsza gitara Washburn w moich rękach. Firma jest dobrze znana z przyzwoitych instrumentów w dobrej cenie. Od lat posiadam gitarę basową tej firmy - pochodzi z 1991 roku, z amerykańskiej produkcji, nie zamierzam się z nią rozstawać. Oczywiście instrument, który otrzymałem, to już współczesna produkcja dalekowschodnia. Czy Washburn trzyma formę?

 

 

Budowa

Pierwsze wrażenie jest pozytywne - gitara może skromnie wykończona, ale wygląda na dobrze wykonaną. Mamy tu do czynienia z konstrukcją typu Super Strat z układem przetworników H-S-H, korpus gitary wykonano z lipy, a szyjkę z klonu. Całość kryje czarny, błyszczący lakier. Trochę niedokładnie polakierowano główkę przy logotypie "Washburn", ale chyba czepiam się szczegółów. Gitara ma palisandrową podstrunnicę i jak to w Stratach, gryf jest przykręcony do korpusu (tzw. bolt-on). Żadnych ozdóbek, plexi, bindingu, widocznych słojów. Prostota i minimalizm.

 

 

Pewną niespodzianką może być mostek tune-o-matic, rzadko spotykany w gitarach Super Strat, popularny za to w gitarach typu Les Paul. Sposób mocowania strun również zasługuje na uwagę - to tzw. strings thru body albo mówiąc po polsku: struny przechodzą przez korpus gitary. Taka konstrukcja nie jest zbyt częsta i warto wiedzieć, że pociąga za sobą pewne konsekwencje - dobre i złe.

Dobre - struny mocno tkwią w korpusie, następnie pod sporym kątem dociskają mostek do korpusu, co teoretycznie zwiększa przenoszenie drgań na deskę, a przez to wydłuża sustain, czyli wybrzmiewanie dźwięków. W praktyce różnica jest nieznaczna, ale dla niektórych gitarzystów każdy sposób na wydłużenie sustainu to rzecz wielce pożądana.

 

 

Wady? Duży kąt załamania strun na mostku, co powoduje ich częstsze pękanie. To jedna z najmniej przyjemnych rzeczy, które mogą spotkać gitarzystę na scenie, jak jednak zachwala producent - przy takiej konstrukcji pęknięcie struny nie powoduje rozstrojenia gitary i można dokończyć utwór. No cóż, w testach żadna struna nie zechciała pęknąć, jednak raczej wierzę producentowi - to w końcu nie Floyd Rose. Zapewne rozstrojenie będzie minimalne.

Jeszcze kilka słów o aspektach typowo lutniczych: akcja strun ustawiona jest dość nisko, choć nie rekordowo nisko. Niestety niektóre struny na niektórych progach brzęczą, co świadczy o niedokładnym ich nabiciu. Przydałaby się interwencja lutnika. Doraźnie, na potrzeby testu podniosłem mostek - brzęczenie ustało. Niewykluczone, że po rozegraniu problem sam by ustąpił - do testów otrzymałem gitarę fabrycznie nową, a jak wiadomo instrument musi się "ułożyć".

 

 

Gryf (połączony z korpusem metodą bolt-on) jest dość wygodny, powiedziałbym - standard. Niespecjalnie wyścigowy, profil C. Interwencji lutnika wymagałoby również ustawienie menzury - struny basowe niedokładnie stroją w oktawie. No dobrze, z tym poradzi sobie każdy w miarę doświadczony grajek wyposażony w śrubokręt i dokładny stroik.

Klucze raczej pewnie trzymają strój. Piszę "raczej" bo po pierwsze otrzymałem gitarę z nowymi strunami - do "rozciągnięcia" i strój coraz bardziej się stabilizował w miarę grania. Progów nabito aż 24, a więc pomyślano o młodych i ambitnych wymiataczach.

 

 

Brzmienie

O młodych i ambitnych wymiataczach pomyślano również projektując układ elektryczny Washburna. Humbuckery mają nadspodziewanie mocny sygnał, mocniejszy od moich duncanowych AlNiCo5.

Brzmienie jest satysfakcjonujące, nie miałem co prawda okazji sprawdzić gitary na scenie (a to ważny test), ale w domowych próbach i w nagraniach brzmienie jest zadowalające, o zdecydowanie rockowym charakterze. Nie ma w każdym razie żadnych dyskwalifikujących wpadek typu nadmierne brumienie, chrzęsty czy szumy.

 

Próbka możliwości Washburn RX122B:

 

Mamy do wyboru pięć brzmień, każde znane i raczej przewidywalne - taki Super Strat, czyli Stratocaster "dopalony" humbuckerami, choć pozbawiony ruchomego mostka (co mi akurat zupełnie nie przeszkadza. Gitara gra zdecydowanie środkiem, nasycenie harmonicznymi w brzmieniach przesterowanych jest duże, góra jest klarowna, ale nie za ostra. W partiach solowych dźwięk jest pewny, nie łamie się, jest dość łatwy do trzymania pod kontrolą.

Brzmienie jest wystarczająco precyzyjne i szczegółowe, w zasadzie trudno się do czegoś przyczepić, ani też wskazać jakieś wyjątkowe plusy. Skwitowałbym je tautologią: "Jest dobrze, a na pewne nie jest źle".

 

 

 

Specyfikacja techniczna:

• Gitara elektryczna 6-cio strunowa
• Korpus wykonany z lipy
• Palisandrowa podstrunnica
• Gryf typu bolt-on (wkręcany)
• Skala: 25.5"
• Liczba progów: 24
• Most: Tune-o-Matic / String thru body
• Klucze: Die-cast, chromowane
• Pickupy Washburn w układzie HSH:
   
  
  • 1 x Single (środek - odwrócona polaryzacja)
  • 2 x Humbuckers (most i gryf)
• Pięciopozycyjny przełącznik przetworników
• Potencjometry: 1 x Volume, 1 x Tone
• Kolor: Czarny