Kurzweil SP4-8

 

 

W tylnej części instrumentu znajdziemy między innymi wejście na zasilacz zewnętrzny, co niestety boli, bo chociaż z serii PC tylko model oznaczony trójką z przodu ma wbudowany zasilacz wewnętrzny to Kurzweil w tym momencie znacznie utrudnił działanie w warunkach scenicznych. Zastosowany zasilacz ma nietypowe zakończenie kabla zasilającego, tak więc kiedy kabel ulegnie awarii nie będziemy mogli po prostu pożyczyć od techniki zwykłego przewodu zasilającego. Oprócz portu midi In/Out znajdziemy też: wejścia dla kontrolerów nożnych Sustain, CC Pedal, wyjścia audio oraz port USB który oprócz wymiany danych służy również jako port Midi.

 

Klawiatura :

Zastosowana klawiatura (Fatar Tp100) jest troszkę inna od topowego modelu Pc3x ( Fatar Tp40L). Pc3x kupiłem jako jeden z pierwszych użytkowników w Polsce i doskonale pamiętam efekt „poduszki“ w klawiaturze. Była to klawiatura bardzo wyrównana, gdyż pozwalała jednocześnie na wygodną grę fortepianową, hammondową oraz syntezatorową. Podobnie jest i w testowanym modelu, owa poduszka, która powoduje że gra jest przyjemna i nie męczy ręki. Oczywiście wymaga przyzwyczajenia, gdyż nie jest tak ciężka i głęboka jak w przypadku np S90xs, którą miałem pod ręką aby porównać. Do wyboru mamy 10 krzywych klawiatury, tak więc każdy powinien znaleźć opdowiednią ciężkość dla siebie. Klawiatura niestety nie jest wyposażona w Aftertouch co znacznie obniża jej funkcjonalność, ale trzeba pamiętać, że mamy do czynienia ze Stage Piano, a nie z typowym syntezatorem gdzie poprzez Aftertouch kontrolujemy np. modulację, czy morphing.

 

 

Brzmienia :

Jak brzmi Kurzweil ? Jak jego starszy brat PC3. SP4-8 ma bazę brzmieniową zaczerpniętą z PC3. Nie ma oczywiście tylu brzmień co najwyższy model, ale można powiedzieć, że te najwłaściwsze i najbardziej potrzebne zostały zaimplementowane do wnętrza instrumenu. O brzmieniach fortepianowych Kurzweila na Polskich forach internetowych można przeczytać dużo pozytywnych opinii, że są świetne, super się przebijają w zespole, ale i dużo jest także negatywnych, że zbyt ubogie dla muzyki klasycznej i mało realistyczne. Byłem świadkiem sytuacji kiedy do studia przyjechała klasyczna pianistka na co dzień grająca na Stage Piano Yamahy, kiedy przesłuchała piano K2600x zdecydowała, że właśnie na tym brzmieniu będzie nagrywać, gdyż bardziej przypomina jej fortepian niż Yamaha. Ilu muzyków tyle opinii, ale trzeba przyznać, że w przypadku brzmień Kurzweila, bez względu na to czy to stary PC88 czy też seria SP to instrument brzmi profesjonalnie.

Bardzo często zdarza się że w instrumencie mamy brzmienia, które są albo nie potrzebne albo tak “dziwne” że nie przydatne do niczego. W tym instrumencie paleta brzmień jest bardzo uniwersalna i powinna wystarczyć do prawie każdej muzyki. Niestety jeśli chodzi o brzmienia syntezatorowe to z powodzeniem bliżej Kurzweilowi do analogowych syntezatorów ( czyli brzmień bez efektu “wow), niż do “Virusowatych” leadów dancowych. Dla nowoczesnych brzmień trzeba będzie doposażyć się w zewnętrzny syntezator( chociaż mnie udało się coś nowoczesnego wyrzeźbić- link na dole). Przestrzenne pady to nie latające bez opamiętania brzmienia, a skutecznie spełniające swoją role tła, które w połączeniu z dźwiękami fortepianu tworzą harmonijną całość. Zdaje sobie sprawę z tego, że Stage Piano to nie maszyna do wszystkiego lecz chciałbym aby Kurzweil wymyślił jakąś alternatywę dla ich bębnów, gdyż aktualne zestawy brzmią po prostu staro i nie modnie. Prawdziwą potęgą amerykańskiego producenta są dźwięki orkiestrowe. Tutaj Kurzweil rozwija skrzydła i zjada konkurencję. W przypadku Sp4 instrument dostał kilka brzmień orkiestrowych od starszego brata i zarówno Stringi jak i całe zestawy orkiestrowe i perkusyjne brzmią zawodowo. Smyki reagują na dynamikę gry oraz na kontroler Modulation. Nie zabrakło również klasyków takich jak Clavinet, Mellotron, Hammond, na którego brzmienie częściowo można mieć wpływ, ale o tym za później.

Jak to się dzieje, że instrument z małą pamięcią ( w sumie producent nie podaje jej wielkości ) brzmi profesjonalnie ? Celowo użyłem tego stwierdzenia, gdyż brzmienie to kwestia gustu ale profesjonalizmu Kurzweilowi odmówić nie można. Co prawda fortepiany na tle konkurencji ( szczególnie w balladach) wypadną troszeczkę słabo, a to dlatego że próbka SP4 jest jasna i brak brzmień naprawdę ciemnych. W 12 megabajtowej pamięci próbek, z której czerpane są fortepiany zabrakło miejsca dla próbek mezzo piano, mezzo forte. Jednak piano to ma wiele zalet, dobrze jest słyszalne na odsłuchach, fajnie się je miksuje. Generalnie dotyczy to wszystkich barw z SP4. Zachęcam do obejrzenia filmików aby wyrobić sobie swoją ocenę.

 

 

 

Kontrolery :

Podczas gdy jakoś naturalnie przyjęło się, że w instrumentach poniżej pewnego pułapu cenowego nie montuje się kółek Pitch-Band i Modulation, Kurzweil zawsze wyposaża swoje instrumenty w wyżej wymienione kontrolery. Pitch Band w Kurzweilach, gdy jest nowy, wraca do pozycji zero z pewnym opóźnieniem. Wynika to chyba ze smarowania potencjometru Pitch-Bandera, ale z czasem wszystko się normuje ( podobnie było w Pc3x). Efekt ten również występuje kiedy gramy w niskich temperaturach. Gdy spojrzymy na poprzedni model Sp3x, to naszym oczom jawić się będą cztery potencjometry, a w przypadku najnowszego modelu tylko jeden. Nie wiem skąd takie oszczędności, ale przesiadając się z niższego modelu na pewno trzeba będzie się przyzwyczaić, że jednym kontrolerem obsługuje się wszystko np: poziom nasycenia efektów . Domyślnie ustawiony jest on na kontrolowanie pięciu parametrów : Timbre, Mod, Envelope, Effect oraz Reverb, ale nic nie stoi na przeszkodzie aby przypisać do niego zupełnie inny kontroler. Zmniejszeniu uległ również ekran LCD, co niestety dla mnie jest sporym minusem. I chociaż wystarcza on do wyświetlania nazwy programu ( co generalnie jest najważniejsze) to przy edytowaniu trzeba się naklikać przyciskiem “Chan/Param” aby przeskoczyć do wybranej funkcji. Do testowanego modelu można podłączyć pedał głośności np. Fc3 Yamahy, który steruje również pracą efektów np. wah-wah.

 

Edycja :

SP4 to nie syntezator, ale pozwala na częściową edycję brzmienia. Edytować możemy tylko w trybie Setup, tryb brzmienia pojedynczego Program nie podlega edycji. Możemy zapisać to co „nakręciliśmy” gałką Control, natomiast w trybie Setup możemy dokonać podziału klawiatury oraz nałożyć na siebie do 4 stref. Każdą ze stref można umiejscowić w panoramie, określić jej głośność, wysokość na klawiaturze, zakres odzywania się na dynamikę gry oraz przypisać do kontrolerów różne komunikaty CC. Przy aktywowaniu czterech stref polifonia zaczyna dawać się we znaki i zaczyna jej niestety brakować, dotyczy to momentu kiedy wszystkie 4 strefy grają na wysokości całej klawiatury, bo kiedy mamy porozrzucane barwy w różnych jej skrajach to procesor Kurzweila przydziela dynamicznie głosy i korzysta z tych barw, które są aktualnie grane na klawiaturze, przez co instrument nie zapycha się. Trzeba przyznać, że instrument zapcha się tylko wtedy, kiedy będziemy grać gęsto. Mnie udało się stworzyć program 4 warstwowy i polifonii wystarczało. Dzielenie klawiatury w SP4 tra chwilkę. Wystarczy uaktywnić funkcję Split przyciskiem i już instrument przechodzi w wybrany tryb, a przed oczami mamy wybrane funkcje np. podniesienie o oktawę, zmianę brzmienia, głośność i ustawienie punktu podziału klawiatury.

Kiedy już stworzymy nasz idealny program, możemy go zapisać w 64 przeznaczonych dla użytkownika komórkach. Taka sama ilość przeznaczona została również na tryb Setup. Warto dodać, że producent udostępnił pakiet brzmień do SP4, w których znajdziemy dodatkowe syntezatory, pady, fortepiany czy organy.

 

Procesor FX:

W trybie Setup procesor FX ustawiony jest na domyślną barwę z trybu Program, a my mamy do dyspozycji szynę Aux, w której znajdziemy aż 999 algorytmów zaczerpniętych z PC3. Znajdziemy tam przestrzenne Revebry, Delaye, Przestery, Kompresory, Phasery i inne cuda jak np. Laser Verb. Niestety algorytmy nie są edytowalne, co jest minusem, być może nowszy soft to odmieni.

Procesor FX to mocna część tego instrumentu. Szkoda natomiast, że instrument nie został wyposażony tak jak poprzednicy serii SP w podwójny procesor efektów. Cóż mówi się trudno i trzeba pracować na tym co się ma, a ma się dużo gdyż efekty zaimplementowane brzmią bardzo dobrze. Dumą Kurzweila jest algorytm LaserVerb, który powoduje „lanie” się dźwięku, co w konsekwencji daje bardzo przyjemne brzmienie.

 

Funkcjonalność:

Standardowo instrumenty Kurzweil’a nie urywają brzmienia podczas zmiany programu i w tym modelu jest podobnie, czasem jednak zdarzy się przejście, które jest mocno słyszalne. Dzieje się to wtedy gdy przechodzimy z programu (bądź na program), który ma np. algorytm Overdrive w procesorze FX, jednak większość programów nie stwarza problemów. Ciekawostką jest fakt, że kiedy gramy legato i przełączymy na inny program to nie uaktywni się on do momentu aż nie zwolnimy klawisza. Cóż nam to daje ? Podczas solówki możemy wcześniej zmienić program na piano w trakcie gry, potem oderwać rękę i spokojnie przywalić akordem, a zagra fortepian.

Z początku byłem troszeczkę zdziwiony pewnymi brakami, ale w trakcie obcowania z instrumentem okazało się, że owa prostota jest doskonale przemyślana. Wspomniana wcześniej jedna gałka do wszystkiego nie sprawdzi się w syntezatorach, ale w instrumencie o zastosowaniu jako Stage Piano jak najbardziej, a brzmienia są tak przygotowane, że ową gałką nie tylko działamy w sposób opisany na panelu, a niejednokrotnie trzeba sobie przy każdym brzmieniu sprawdzić jaką edytowalność producent nam przygotował pod konkretne brzmienie. W prawdziwych organach Hammonda kontroluje się brzmienie za pomocą suwaków Drawbar, SP4 takowych nie posiada. Jednak za pomocą potencjometru Control możemy dodawać i odejmować zaprogramowane Drawbary. Nie jest ich oczywiście 8, ale zawsze to płynne przejście w łagodniejszą, bądź mocniejszą stronę brzmienia.


Jakość i obsługa :

Instrument jak na wyprodukowany w Chinach wykonany jest porządnie. Nic nie trzeszczy i nie skrzypi a potencjometry wydają się być długotrwałe, podobnie jak przyciski, które są gumowe ( PC3 ma plastikowe) wydają się, że powinny posłużyć na długo. Czas pokaże. Wizualnie Kurzweil SP4-8 nie przytłacza użytkownika ilością funkcji, przez co jest bardzo prosty w obsłudze i nie wymaga zerkania do instrukcji, gdyż jego obsługa jest intuicyjna. Wszystko jest czytelne i wystarcza chwila, aby wiedzieć co gdzie jest. Warto podkreślić także, że najnowszy system operacyjny nie przysparzał żadnych kłopotów, ani nie powodował zawieszenia instrumentu. Jeśli nie będziemy zaglądać w specyfikację instrumentu, a oprzemy się tylko na słuchu to dojdziemy do wniosku, że ograniczenia w postaci pojedynczego procesora FX w Setup zupełnie nie przeszkadza. Przeszkadza natomiast brak korekcji. Czasem potrzebne jest rozjaśnienie brzmienia, bądź dodanie troszeczkę niższych częstotliwości, a niestety w Kurzewil SP4 nie jest to możliwe.