Test Nuno Bettencourt i jego sygnowany Washburn N61

P.S. Po pierwsze wynika z po drugie.

Po rozpadzie Extreme w roku 1996 Nuno wcale nie zapadł w letarg twórczy, wręcz przeciwnie. Nagrał kilka płyt pod różnymi etykietami: Nuno, Mourning Widows, Population 1, czy DramaGods. Uczestniczył także w projekcie Satellite Party, w którym udział wzięły postacie nieco bardziej rozpoznawalne na scenie muzycznej jak Flea i John Frusciante z The Red Hot Chili Peppers, Fergie z The Black Eyed Peas, Peter Hook (New Order/Joy Division). Udało się nawet ściągnąć Jima Morrissona z The Doors, ale nie pytajcie mnie jak. W międzyczasie pojawiło się również współpraca z Robertem Palmerem, Dweezilem Zappą, Janet Jackson, Rihanną oraz kilka koncertów u naszych skośnookich przyjaciół z jedynym niepowtarzalnym Luke'iem. Polecam obadanie tematu na u-tube. Po 12 latach Extremiści zatęsknili za swoim towarzystwem i nagrali w 2008 „Saudades The Rock” a na wiosnę tego roku straszą nas wydaniem pierwszego w swojej historii DVD.

 

 

Washburn

Historię firmy możecie znaleźć opisaną na naszym portalu tutaj. Osobiście zawsze intrygowało mnie 125 lat istnienia firmy ze względu na płynące z nich doświadczenie w konstruowaniu instrumentów brzmiących i wyglądających, choć może nieco mniej popularnych niż wiodące Les Paule i Straty. Przed testem wymieszały się jednak we mnie dwa skrajne uczucia: spore zaufanie do nawet tych najtańszych produktów Washburn'owych fabryk i (niestety) uprzedzenie do wschodnich produkcji.



Wykonanie

Jeśli kolor kremowy nie przypadnie nam do gustu, możemy wybrać wykończenie w tradycyjnym kolorze czarnym. Na odwróconej główce umieszczono klucze Grover 18-1, które w połączeniu ze świetną elektroniką, systemem Buzz Feiten, licencjonowanym floyd'kiem i ułatwionym dostępem do regulacji sprężyn dają duży komfort gry, strojenia i regulacji. Progi są doskonale nabite i oszlifowane na zewnętrznych krawędziach, nie ranią więc dłoni. Dostęp do pręta regulującego gryf znajduje się od strony pickupów, w postaci dedykowanego otworu w pickguardzie. Blokada na strunach umożliwia zabawy wajchą w stylu Eddiego czy Satcha. 22 progi to coś co tygryski lubią najbardziej, jednak pickup pod gryfem jest dla mnie nieco za daleko (umieściłbym go w miejscu 24 progu). Pomimo tego drobiazgu N61 to zawodowy instrument.


Elektronika

Elektronika N61 to przede wszystkim pickup typu humbucker marki Bill Lawrence model L500. Nowością są dwa single Washburn Shaman w pozycjach środkowej i pod gryfem. Do tej pory sygnowane modele Nuno posiadały układ przetworników typu HH. Standardem w rozwiązaniach typu HSS jest 5-pozycyjny przełącznik- w tym modelu nieco dziwnie umiejscowiony (Nuno knows best). W komplecie po jednym potencjometrze głośności i tonów. Pasywny zestaw pickupów gwarantuje bardzo mocny sygnał dający niezłego kopa nawet vinatge'owym wzmakom, a nowa konfiguracja pickupów dodaje gitarze jeszcze większej uniwersalności. Jeżeli środkowy pickup przeszkadza nam przy kostkowaniu wystarczy go nieco obniżyć.



Gryf

Postanowiłem poświęcić mu osobny paragraf, ponieważ z takim profilem jeszcze się nie spotkałem. Co tam Ibanezowskie wyścigówki... Gryf sygnatury Nuno posiada najbardziej płaski profil, jaki kiedykolwiek mieliście w dłoniach(!). W połączeniu z systemem łączenia korpusu i gryfu Stephens Extended Cutaway daje to nieosiągalny dotąd dostęp do wysokich pozycji nawet przy bardzo niskim zawieszeniu gitary na pasku. Na początku wydawało mi się, że za moment może mi się złamać w ręku, ale po chwili grania solowych wywijasów zacząłem się od niego uzależniać.

Po spędzeniu dłuższego czasu z instrumentem, dłoń przyzwyczaja się do nowego profilu gryfu i im więcej czasu poświęcimy gitarze, tym lepszy będzie efekt. Aby w pełni wykorzystać jego walory przydałoby się nieco obniżyć struny, ale to już kwestia gustu i stylu gry.




Brzmienie

Sponiewiera od pierwszych dźwięków ze wzmacniacza :) Nie spodziewałem się po instrumencie indonezyjskiej produkcji takiego „mięcha”. Już na sucho słyszymy akustyczne walory instrumentu, który gra głośno i równomiernie. Akcja i grubość strun dobrane są optymalnie do czułości pickupów i gitara brzmi baaardzo selektywnie. Słyszymy każde szurnięcie kostką i każdą strunę w akordzie nawet przy dużym poziomie przesterowania. Taka jakość popycha w kierunku skręcenia gały Gain na wzmacniaczu- jak się okazało z bardzo pozytywnym skutkiem.

Im większa selektywność tym ładniejsze brzmienie, ale jednocześnie więcej słyszalnych krzaków. Poświęcając nieco pracy na dopracowanie techniki: wyczyszczenie ewentualnych przydźwięków i dokładniejsze tłumienie strun, będziemy mogli później zabłysnąć podczas solo. Jeżeli jesteśmy jedynym gitarzystą w kapeli, wyraźną różnicę usłyszymy także w partiach rytmicznych. Żaden bowiem niuans nie umknie Billowi L.



W połączeniu z Marshallem otrzymamy ładny sound, bez katastroficznego ubytku dolnych częstotliwości. Pasmo gitary nie równa się oczywiście szerokością Gibolowi, ale nie bójmy się dodać basu we wzmacniaczu. Różnica nie jest aż tak duża, jak można by się było spodziewać. N61 może zabrzmieć na prawdę agresywnie oferując przy tym znacznie większą wygodę gry.



Podsumowanie

Oprócz małego niedociągnięcia testowanego egzemplarza w postaci źle polutowanych kabelków objawiającego się nieidealną pracą potencjometrów N61 nie ma wad. W porównaniu z LP BFG wypada zdumiewająco dobrze w kwestii szerokości pasma, a dzięki Billowi Lawrence'owi nawet dynamiczniej. Gdyby nowy instrument udało się wyrwać za 1500pln, nie zastanawiałbym się ani chwili.